Stel..... Je zit aan een tafel en voel je een scherpe pijn en merk je dat er bloed over je been loopt. Je bekijkt je been en ziet een wondje. Je plakt een pleister om het bloeden te stelpen. Na een paar dagen is de wond geheeld en als je weer aan de tafel zit, merk je weer die scherpe pijn en het bloed. Je vraagt je af hoe je nu toch weer aan een wondje komt en je gaat op zoek naar de veroorzaker ervan. Je ziet dat er een spijker in het tafelblad zit. Nu begrijp je hoe het komt dat je steeds een wondje hebt als je aan de tafel zit.
Als je na een tijdje weer aan de tafel gaat zitten en je wederom pijn voelt en er weer bloed over je been loopt, besluit je de spijker te verwijderen. Nu krijg je geen wondjes meer als je aan tafel gaat zitten.
Deze metafoor gebruik ik vaak bij veranderprocessen. Ga je alleen een pleister plakken en dus een symptoom bestrijden of kijk je echt verder?
Je vindt het misschien lastig om feedback te geven aan collega's. Je kan er voor kiezen om gewoon geen feedback te geven (de pleister plakken). Of je kunt op zoek gaan naar de spijker en deze verwijderen. Hoe komt het dat je het lastig vindt om feedback te geven? (spijker zoeken) Daarna kun je gaan oefenen met feedback geven en je zult merken dat het steeds gemakkelijker gaat (de spijker verwijderen) Waar kies jij voor? Zullen we samen op zoek naar de spijkers?
Bron:
Agyris en Shön: Single, double en triple learning
Reactie plaatsen
Reacties